اجتناب ناپذیریِ نوشتن
اجتناب ناپذیریِ نوشتن
***
ما آدمها از نظر درونی در هر زمان سه حالت بیشتر قرار نداریم.
۱- حالت کند کردن ذهن با دارو یا خواب یا سکس یا غذا و غیره
۲- در حال فکر کردن درون خودمان یا درگیر کردن ذهن با چیزی در بیرون مثل کار یا اینترنت و غیره
۳- در حال مراقبه، یعنی آگاهی بدون فکر یا آگاهی بدون ذهن
شاید ۹۹ درصد آدمها همواره بین حالت ۱ و ۲ در نوسان هستند تا وقتی با چیزی به نام مراقبه آشنا بشوند و تجربه اش کنند. تازه آنجاست که متوجه میشوند حالتی غیر از ۱ و ۲ وجود دارد. خود من اولین بار این حالت را در چهل و دو سالگی در مراقبه های سنگین ده روزه ی ویپاسانا کشف کردم.
کشف کردن حالت ۳ اگر چه باعث تحولی عظیم در زندگی میشود اما درابتدای مسیر معنوی دایمی نیست. معمولا حالت مراقبه گون دچار کم و زیاد میشود. این نوسانات حالت بالا و پایین رفتنی ایجاد میکند.
حالتی شبیه قبض و بسط معنوی. یا پایین و بالا رفتن فرکانس.
اگر از داروها پرهیز کنی و سعی نکنی با الکل یا مسکرات ذهن را کند کنی و خودت را هم مشغول امور بیرونی مثل اسکرول کردن یا اینترنت یا حرف زدن یا فیلم دیدن یا ارتباطات بیهوده نکنی، معمولا بین حالت ۲ و ۳ یعنی فکر کردن و مراقبه در نوسان هستی.
یعنی در لحظاتی افکار عقب نشینی میکنند و حالت مراقبه گون و آرامش و حتی سرور را تجربه میکنی.
و در لحظاتی هم هجوم افکار و احساسات باعث میشود حالت اضطراب و یا ترس و یا شکنجه های ذهنی را تجربه کنی. شکنجه هایی که شبیه قضاوت ها و سرزنش ها خودش را نشان میدهد.
نوشتن برای من حالتی بین این دو هست. مثلا حالت ۲ و نیم. اینجا حالت نوشتن است. یعنی افکار هست. اما آنها را کند میکنم تا بنویسمشان. با نوشتن، آنها را بیرون می آورم.
گاهی با هجوم افکار واقعا نشستن برای مراقبه سخت میشود. اینجاست که حالتی بینابین لازم است. این حالت برای من در نوشتن ایجادمیشود.
این نوشتن ها هم معمولا در فرکانس های متفاوت نوشته میشوند. مثلا نوشته ای شبیه تناقضات معنوی در فرکانسی پایین و جایی نزدیک به فرکانس شک نوشته میشود و یا نوشته های مربوط به شکرگزاری یا عشق در فرکانسی بالا.
نظرات