جایی از مسیر معنوی - سکوت و تنهایی و مرگ

زمان خواندن 2 دقیقه ***

 جایی از مسیر معنوی

***

جایی در مسیر معنوی هست که شک می‌کنی. 

به مسیر درونی شک می‌کنی. 

راستش را بخواهید وقتی وارد توجه به درون بشوی که وادی معنوی است، ناچار توجه تو از بیرون کم می‌شود. و این یعنی توجه تو به مادیات کم می‌شود. این یعنی کمتر به ظواهر توجه می‌کنی. شاید نتیجه اش این بشود که مثلاً کمتر به لباس و ظاهر اهمیت بدهی. 

در نهایت شاید نتیجه اش این بشود که کمتر پول در بیاوری. 

و در حالت های بالاتر باعث می‌شود تو حتی به حاشیه رانده بشوی. 

حاشیۀ جامعه. حاشیۀ شهر. 

در مسیر معنوی ممکن است تو گوشه گیر بشوی. 

در مسیر معنوی ممکن است عزیزترین چیزها را از دست بدهی. 

ممکن است خانواده را، موقعیت اجتماعی را، ثروت را، دوستانت را از دست بدهی. 

مسیر درونی، مسیری یک‌طرفه است. نمی‌توانی به عقب برگردی. نمی‌توانی همان آدم قبلی بشوی. 

درست مثل خود زندگی. 

تو نمی‌توانی به عقب بازگردی. 

زندگیِ مادی مسیری یک طرفه است به جلو. 

تو قطعاً جلو می‌روی و روزی مرگ را هم تجربه می‌کنی. 

مسیر معنوی هم همینطور است. 

رک بگویم، مسیر معنوی، یعنی پذیرفتن مرگ! 

شاید حتی پذیرفتن مرگ تدریجی باشد. 

اگر وارد مسیر معنوی نشوی هم بالاخره به سمت مرگ می‌روی ولی با ترس و عدم پذیرش. 

مسیر معنوی یعنی با پذیرش و آرامش به سمت مرگ رفتن. 

مسیر معنوی گاهی ترسناک و تنهاست. 

اما اجتناب ناپذیر است. 

همانطوری که مرگ اجتناب ناپذیر است. 

همانطوری که مرگ گاهی ترسناک و تنهاست. 

تو در مسیر معنوی مراقبه می‌کنی. یعنی با خودت تنها می‌شوی. 

یعنی سکوت را دعوت می‌کنی. 

سکوت و تنهایی و مرگ هم به یکدیگر نزدیک هستند. 

سکوت و تنهایی و مرگ، همه اجتناب ناپذیر هستند. 

دیر یا زود باید به آن بروی. 

مثل پایان این نوشته!